Kurt Russell, ik en 85th Street

Ik ga je een verhaal vertellen, een waargebeurd verhaal, over hoe we hier aankwamen om pelsburen te redden. Dit is hoe Kurt Russell, ik en deze reis verder gingen op 85th Street in South Eastlake, Alabama. Buurten zijn een plek waar we trots op moeten zijn en een verbonden gemeenschap moeten opbouwen vol herinneringen. Terwijl sommige goed zijn, andere niet zo veel. Ik laat mijn honden elke dag langs 85th Street. Ik zie vaak loslopende honden ronddwalen, zelfs uit auto's gegooid omdat de eigenaren ze niet willen of geen afkoopsom willen betalen aan asielen of omdat bekend is dat ze ze in de steek hebben gelaten. Evenzo zie ik vaak de geur van de dood langs straten van uitgehongerde dode dieren, kijkend naar hun ribbenkast en vliegen om hen heen, ik kon niet slapen wetende dat degene die ik dood aantrof in de regen lag. Waar gaan ze heen als ze worden opgehaald en gevonden, waarna ze op stortplaatsen worden gedumpt, samen met de vuilnismannen die op dinsdag en donderdag vertrekken. Ik bezocht een stortplaats en mijn leven was gevuld met pijn en voor altijd veranderd. Ik heb dierencontrolecentra bezocht, waar sommigen zo uitzinnig zijn dat ze hun neus door het hek steken, alleen maar voor een rustgevende menselijke aanraking. Sommigen schreeuwen dat iemand ze mee naar huis moet nemen, terwijl anderen net hun hoofd tegen de poort hebben gelegd en alle hoop hebben opgegeven, wachten om te sterven, wachten op euthanasie alleen vanwege de overbevolking, of niemand wil hun huis voor hen openstellen, dit mag nooit een doodvonnis zijn. Denk geen moment dat ze niet weten dat ze hun eigen taal hebben van waarschuwingen voor gevaar, liefde, een aardig persoon, een gevaarlijke, en als de dood komt, ruiken ze de dood, ongeacht hoe faciliteiten euthanasie proberen te desinfecteren. Je ziet het in hun ogen. Ik had eens geholpen bij de geboorte van nestjes in mijn huis van de hond van mijn zoons, en vroeg me af hoe hun leven er nu uitziet. Ik dacht na over wat ik kon doen en naarmate de tijd verstreek, vervaagde de herinnering terwijl de drukte van levensproblemen kwamen en gingen. Totdat ik op een dag iemand ontmoet die binnenkort Kurt Russell zou heten en mijn leven voor altijd zou veranderen. Toen ik door 85th Street liep, zag ik een vuilnisbak rollen en er kwam een warrige staart uit. Hij stopte, staarde, volgde en stopte toen weer. De dame die de vuilnisbak bezat, toeterde op haar auto. Hij volgde hem op de voet, maar ver genoeg om niet te worden geschaad. Ik nam mijn hond mee naar huis en stopte midden in huis en ik dacht bij mezelf: wat ben ik aan het doen? GAAN! Rug! Vind hem! Ik deed. Ik had geen geld, niets speciaals om hem aan te bieden, maar een plek om te verblijven en alle liefde die ik kon geven. Niet alleen dat, maar ik vroeg iedereen om hulp. Verder kon het me niet schelen wat ze van mijn bedelen vonden. Ik smeekte om Kurt Russell. Al snel nam ik contact op met 5 superhelden van de bijna 1000 anderen die om hem gaven en aan hem doneerden voor verzorging, vaccinaties, ontworming, halsband, riemen en puppyvoer, aangezien ik alleen regulier voedsel had - $ 75, donaties en kortingen op diensten hebben hem gered. Ik weet zeker dat anderen positieve vibes onze kant op stuurden die niet konden doneren. Maar zelfs een donatie van $ 1.00 hielp. De vacht van Kurt Russell was van kop tot staart samengeklit, bedekt met bladeren, stickers en borstelharen. Het duurde vier keer wassen toen ik besefte dat hij veelkleurig was, ik kon zijn vacht niet borstelen omdat hij in de knoop zat. Ik heb bladeren, distels en stickers uit zijn vacht geplukt en verwijderd. Mijn zoon hoorde me in de badkamer lief tegen hem praten. Zijn woorden en ik citeer: "Mam, ik weet dat dat geen andere hond is.". Ja! riep ik uit. Hij gluurde naar binnen en zei hem Kurt Russell te noemen. Ik zei, huh?!, wacht! wat... waar kwam dat vandaan? Kurt Russell... en dat was dus zijn nieuwe naam. Hij was verzorgd, gevaccineerd en had een donzig bed, hondenvoer, vitamines en speelgoed. Hij probeerde de eerste paar uur wakker te blijven, waarschijnlijk omdat hij constant op zijn hoede was om buiten te overleven. Maar de ogen begonnen te sluiten, toen het wiebelen terwijl zijn lichaam zich ontspande, hij kwam uit zijn bed en kroop onder me. Ik was een deel van zijn roedel geworden, een gebaar van vertrouwen dat ik nooit zou verraden. Toen hoorde ik gesnurk. Ik begon me af te vragen hoeveel "Kurt Russells daar worstelen om te overleven. Ik had geen auto, dus als ik een overleden dier zou vinden, zou ik proberen om ritten naar een Pet-uitvaartcentrum te krijgen om te zorgen voor een begrafenis voordat de stad naar de fur-baby, want als ze aangifte doen, dumpen ze de lichamen van dieren op lokale stortplaatsen.

Dus besloot ik het officieel te maken om officieel een dierenredding op papier te starten, het was en is nog steeds een strijd. Ik zou veel van mijn behoeften en wensen opofferen. Hé, ik deed het al die tijd. Ik stelde me voor om suites te hebben voor gevonden en verloren baby's. Zo is het allemaal begonnen, RESCUES ON85th, want elke dag waren er twee of meer dieren zonder thuis, klittend, met pijn. Maar alles wat ze van mensen ontvingen, was verre van humanitaire behandeling. Al snel sloten anderen zich aan, trimsalons, dierenartsen, uitvaartondernemingen, rolstoelen voor huisdieren die niet konden lopen, nu de zoektocht naar iemand om te helpen met eten voor hen, nog steeds wachten en vragen aan instanties en bedrijven, en manieren bedenken om bewustwording te creëren en om opleiding. Ik heb nu een Fursuit, een  shepherd, als mascotte, zijn naam is "VEEL"om voorraden in te zamelen en om anderen geld te laten storten op rekeningen die zijn opgezet voor verzorging, vaccinaties en meer. We werken aan de creatie van een kattenbontpak, we noemen haar Mittens".  Ik bied mijn tijd aan om RESCUES ON85th te redden, ik vraag niets, geen $ 0,01, en ik profiteer er op geen enkele manier van. Maar ik spreek voor hen zodat de mensen zich kunnen herinneren en beseffen dat het lopen van anderhalve kilometer in iemands leven isVOETERSis hetzelfde als anderhalve kilometer lopen in andermans SCHOENEN. Wij staan voor de verheffing van verandering, voor een liefdevolle, permanente, veilige,   veilige leefomgeving, vrij van giftige omstandigheden, zowel van omstanders als huiselijk.